donderdag 22 maart 2018
Een traplift voor Jeanne
“Ik herinner het me alsof het gisteren was! Iedere vrijdagavond bakte ik taart. Met krieken, smeuïge appels en heel af en toe eens met mandarijntjes. Welke het uiteindelijk werd maakte niet uit, want elke zaterdagnamiddag om 14u stipt stonden ze daar: mijn twee prachtige kleindochters! Altijd paraat voor een middagje bakken, ravotten in de tuin en spelletjes spelen. Dit terwijl mijn schoondochters inkopen gingen doen. Fantastisch vond ik dat! Wat jong geweld in huis, dat hield me bezig. Zij zorgden ervoor dat ik actief bleef. Alleen dat ravotten ging steeds moeizamer. Hoe jong ik me ook nog voelde, mijn knieën wilden niet meer mee. En die steile trap naar de ‘muziekkamer’, waar Juliette en Marie altijd speelden, werd een onmogelijk obstakel. Radeloos werd ik ervan. Verhuizen naar een ‘home’ dan maar? Daar werd je pas echt ‘oud’! En mijn speelnamiddagen met de kleinkinderen opgeven? Nooit!”